Pieśni żeglarska zatytułowana “Anioły, żywioły” to kolaż poetycki mieszający pogodę z boską aurą. Tekst bardzo uroczo opisuje zmagania zła z dobrem, wypełniony transowymi melorecytacjami. Ta pełna nawoływań piosenka składa się z fascynującego połączenia diabła i anioła. Szaleńczy bunt diabelskiej napędzanej porywami wiatru przyciąga anioła, który udaje się na scenę i nieustannie kontestuje zło swoim żaglem. Całość zlicza na zakończenie tysiące lat zwykłego żeglarskiego świata, tworzonego z udziałem zarówno diabelskiego, jak i anielskiego elementu. Odurzające, pozwalające plwali się wciąć w refren epicentrum tekstu ujawnia świat powstały z połączenia różnorodnych energii.
Tekst Utworu „Anioły, żywioły”
Spadł diabeł na wodę, zamącił pogodę,
Ogonem wiatry zakotłował,
Rozbujał fale i mąci dalej,
Jezioro w grzywy domalował.
Anioły, żywioły, diabły i co tam jeszcze,
Żagiel co niebo rysuje.
Dokoła wiatr woła, chmury brzemienne deszczem,
A ja uparcie żegluję.
Aż anioł zszedł nagle, za skrzydła miał żagle,
Na ciemną wodę białość spadła,
Osiodłał łodzie i wbrew pogodzie
Zaczął ujeżdżać nimi diabła.
I tak się mocują, do dzisiaj wojują,
I tak już trwa tysiące lat
Trochę diabelski, trochę anielski,
Taki zwyczajny, żeglarski świat.
Posłuchaj utworu poprzez YouTube poniżej
Dodaj komentarz